(1951)
poemat K. I. Gałczyńskiego, którego zamysł powstał w Nieborowie, gdzie kustosz tamtejszego muzeum opowiedział poecie historię eksponatu, marmurowej głowy Niobe, najlepszej repliki rzym. zaginionego oryginału greckiego. Poemat jest transpozycją znanego mitu, uzupełnioną dodatkiem wyobrażanych wędrówek rzeźby. Całość skomponowana jest z Dedykacji i 4 części wzorowanych na strukturze utworów muzycznych Eutyfron, Chacona, Nieborów i O radości, iskro bogów. Mitol. postać staje się symbolem sztuki niezniszczalnej w czasie, przynoszącej człowiekowi uspokojenie i radość, to ona właśnie obok pracy będąc wartością najwyższą, może kształtować współcz. społeczeństwo.
- NIOBE, (mit. gr.) córka ,...
- Niobe, wmit. gr. córka Tantala,...
- NIOBE BOLEJĄCA, marmurowa głowa (centralna...