(Sonet IV)
utwór M. Sępa Szarzyńskiego zamieszczony w Rytmach abo wierszach polskich, polemizujący z optymistyczną renes. koncepcją życia. Rozpoczyna się sentencją zawierającą ogólnie przyjętą prawdę (pokój to szczęście). Szarzyński podważa ją: istotą ludzkiego losu jest walka. I część sonetu ma charakter zobiektywizowanej wypowiedzi podmiotu zbiorowego o egzystencjalnej sytuacji człowieka - zagrażają mu Szatan, świat i własne ciało (opozycja duszy i ciała). II część sonetu jest wyrazem rozterek "ja" lir., świadomego swej słabości, ale podejmującego walkę o "prawdziwy pokój", który odnajduje w Bogu (opozycja wobec pozornego pokoju z I wersu). Bohater wiersza to homo militians (człowiek walczący), tragiczny heros. Styl i wersyfikacja utworu służą oddaniu napięcia, niepokoju "ja" lir.: liczne opozycje, słownictwo kojarzące się z walką, inwersje, pytania i wykrzyknienia, brak zgodności między zdaniem a wersem (przerzutnie, kończenie zdań w środku wersu), niewyraźna średniówka.