(t. 1-3, 1980)
cykl powieści J. Krzysztonia, będący drobiazgową kroniką zmagań toczonych przez bohatera z chorobą psychiczną jako następstwem chaosu współcz. świata. Bohaterem jest reporter radiowy, szczególnie wrażliwy na spostrzegane zło, obdarzony ponadprzeciętną wyobraźnią, który ma poczucie misji zbawienia Polski, a nawet świata od totalitarnej przemocy. Tragizm narod. losów jako źródło urojeń, obłędu bohatera wcześniej wykorzystany został w powieści J. Andrzejewskiego Apelacja (1968), a także w esejach J. Zawieyskiego Między plewą a manną (1971). O. Krzysztonia jest powieścią mającą charakter autorefleksji nad potrzebą poszukiwania i odnajdywania równowagi wartości.