(1804-85)
poeta, pamiętnikarz, tłumacz, wydawca. Przedstawiciel szkoły litewskiej. Ukończył prawo na U. Wil. Jako członek Tow. Filaretów został aresztowany w XI 1823 r. W więzieniu (do II 1824) napisał Pieśń filaretów ("Precz, precz od nas smutek wszelki"). W 1825 r. przeniósł się do Warszawy - pracował w red. "Gazety Warszawskiej", wydał 2 tomy almanachu poezji romant. Melitele (1829, 30). W końcu 1829 r. wyjechał za granicę. Podróżował z A. Mickiewiczem przez Niemcy, Szwajcarię, Włochy. W 1831 r. zamieszkał w Dreźnie, a w 1837 wrócił do kraju. W l. 1840-60 redagował urzędowy "Kurier Wileński". Skompromitował się wierszem Przyjdź Królestwo Boże, napisanym ku czci cara Aleksandra II (1858). Od 1866 mieszkał w Warszawie - współprac. z różnymi czasopismami i bywał w salonach lit., zwł. zaprzyjaźnionej z nim Deotymy. Debiutował wierszem na cele dobroczynne Kasino (1822). W młodzieńczych utworach (Poezje t. 1 i 2, 1825-26) ujawnił płytkie rozumienie romantyzmu jako sentymentalizmu uzupełnionego wpływami folkloru i powieści grozy (niesamowite akcesoria, nastrojowość). Najlepszą częścią twórczości O. są wspomnienia: Listy z podróży (1875-78) - pisane z perspektywy czasu relacje z wędrówki z Mickiewiczem, mające postać rzekomych listów, oraz Wspomnienia z przeszłości opowiadane Deotymie (1879-83), wyd. wraz ze szkicami o K. Brodzińskim, S. Witwickim, S. Garczyńskim, J. B. Zaleskim i W. Polu. Okazał się w nich dowcipnym, barwnie opowiadającym pamiętnikarzem, chętnie ukazującym prywatne strony życia wybitnych osób. Dość mierny poeta, był zręcznym tłumaczem lit. ang. (Moore, Scott, Byron), niem. (Schiller, Brger) i ros. (Puszkin).