(1839)
poemat J. Słowackiego w formie monologu Araba, tytułowego bohatera, który opowiada tragiczną historię śmierci całej swej rodziny w czasie pobytu w kwarantannie. Podejmując temat cierpienia i śmierci poeta bliski jest bibl. historii Hioba, jego rezygnacji i przyjęciu z pokorą losu danego przez Opatrzność. Nastroje rozpaczy i budzącej się nadziei oddaje kompozycja oparta na powtarzających się zgonach i kolejnych etapach kwarantanny, bezsilne oczekiwanie być może na kolejną śmierć buduje stan napięcia, a narrator uświadamia sobie przemiany zachodzące we własnej psychice.