(1867- 1931)
poeta. W l. 1890-92 studiował filologię pol. na UJ. Wrócił do rodzinnej Warszawy. Jego dom na Starym Mieście stał się miejscem spotkań artystów. W l. 1903-6 O. był kierownikiem lit. "Wędrowca", a w 1918-20 współred. "Tygodnika Ilustrowanego". Jako ochotnik brał udział w wojnie 1920 r. W l. 1921-25 redagował "Żołnierza Polskiego". W 1927 r. był członkiem delegacji do sprowadzenia do Polski zwłok J. Słowackiego. W 1928 r. otrzymał nagrodę lit. miasta Warszawy. Pierwszy t. jego Poezji (1889) zawierał gł. erotyki - konwencjonalne i epigońskie wobec romantyzmu. Najlepszą część dorobku O. stanowią zabarwione sentymentem i humorem utwory o Starym Mieście i jego mieszkańcach. Temu tematowi był wierny od Ze Starego Miasta (1893) do Mojej Warszawy (1929). Podjął go też w 2 poematach, stylizowanych na staropolszczyznę, Kronice mieszczańskiej o Malchrze Gąsce (1903) i Kronice mieszczańskiej Imć Panów Barwinków... (1922). Osobny nurt poezji O. stanowiły wiersze sławiące bohaterów narod. (np. Pieśni o księciu Józefie, 1918) oraz Napoleona. Napisał też wiele utworów dla dzieci i młodzieży, np. Stoliczku, nakryj się (1903) i Legendy warszawskie (1925).
- Oppman Artur, pseud. Or-Ot, (1867-1931)