(1905-89)
poeta, eseista. Studiował polonistykę na UW. Przez wiele lat związany z Łodzią. W l. 1928-30 członek łódzkiej grupy lit. Meteor, od 1929 r. związany z Kwadrygą. W czasie wojny internowany w obozie w Altengrabow. Po wyzwoleniu pracował w łódzkiej rozgłośni radiowej (1945-47), był współred. "Kroniki" (1956-57), red. naczelnym "Osnowy" (1965-69), prezesem łódzkiego oddziału ZLP (1959-69). Po przeniesieniu się do Warszawy zastępca red. naczelnego "Poezji" (1968-72) i członek zespołu redakcyjnego "Miesięcznika Literackiego" (od 1973). W 20-leciu międzywojennym tworzył poezję refleksyjną, klasycyzującą, ale nie unikającą patosu. Bliska mu była również tematyka społ. i moralna. W czasie wojny i po niej pisał wiersze pełne stoickiej zgody na porządek świata, często melancholijne, podejmujące problem przemijania (np. Mądrość). Stopniowo jednak odchodził od klasycznego rymu i rytmu. W nadal nieco patetycznych utworach pojawiła się gorycz, a świat zaczął się jawić jako koszmar (np. Urywek). Zbiory wierszy P. to m.in: Krzyk z miasta (1929), Elegie całopalne (1931), Garść popiołu (1932), Ognie (1957), Punkt oparcia (1965), Być (1969), Poezje (1973). P. był także autorem satyr, wierszy dla dzieci, sztuk teatr., szkiców lit. (O Norwidzie, 1937; Mit Pigmaliona, 1974) i esejów lit. (o pisarzach, którzy go inspirowali - Żywe źródła, 1972; Poezja i coś więcej, 1975).
- PIECHAL, Marian (1905-89)