(1842)
wczesny wiersz C. Norwida, mający charakter deklaracji poet. Poprzedzające go motto z Byrona świadczy, że poeta liczył się z krytyką. P. trójdzielną kompozycją nawiązuje do Heglowskiej triady. Część I - teza - to ironiczny osąd poezji skupionej wyłącznie na wyrażaniu nastrojów ("żalów chryja"), dostosowującej się do gustów czytelnika, oderwanej od swojego czasu. Część II - antyteza - mówi, jaka nie powinna (urzekająca fałszywym pięknem, wtórna, podległa zmieniającym się okolicznościom), a jaka powinna być poezja (niosąca idealne wartości, ożywcza dla narodu w niewoli). Część III - synteza - jest programem poezji wolnej, niezależnej, chroniącej naród przed słabością, zwyrodnieniem (porównanie do szczepionki przeciw ospie). Części różnią się między sobą stylem (w I - proste metafory i porównania, w II - wyłącznie metafory, III ma charakter aforyzmu) i długością (I - 11 wersów, II - 8, III - 4). P. to deklaracja niezależności twórcy świadomego swych obowiązków wobec narodu (społeczeństwa) i wiary poety w moc słowa. Idea wiersza realizuje się przez wzajemne przenikanie różnych obrazów kojarzących się z piórem (pióro do pisania, pióro anielskie, żagiel, laska, strzała itd.).
- pióro, robić komuś koło pióra,...
- pióro, rogowe wytwory naskórka...
- pióro swietlne, (pióro elektroniczne,...