(inc. "Wiatr drzewa spienia…", 1943)
wiersz K. K. Baczyńskiego, wyraz katastrofizmu generacyjnego (określenie K. Wyki). Składa sie z dwu odmiennych tematycznie i stylistycznie części. Pierwsza to obraz bujności przyrody, kontrastowanej bezustannie z wizją świata ludzi opanowanego przez zło. Bujność przyrody nie jest jednak w wierszu znakiem piękna i harmonii ("ciągną korzenie krew, z liści pada / rosa czerwona", kwiaty "tryskają ściśnięte ziemią") - zło dotknęło także naturę, za moment nastąpi eksplozja. Poetycki styl I części obfituje w metafory, starannie dobrane epitety, plastyczne porównania. Ascetyczna część II przedstawia obraz pokolenia zniszczonego przez wojnę, żyjącego w świecie odwróconego Dekalogu. Katastroficzną wizję generacji pogłębia jeszcze refleksja z ostatniej zwrotki, dotycząca przyszłości młodych: będą walczyć i niszczyć (staną "na rumowisku"), wreszcie zginą. Ich zagłada została przeciwstawiona losowi Pompejów (katastrofa spowodowana przez naturę, nie przez ludzi) i Troi (symbol heroicznej obrony). Spustoszeni wewnętrznie, biorący udział w dziele zniszczenia, nie mają nawet pewności, jak ocenią ich potomni.