(1919-84)
prozaik, dramaturg, eseista. Ukończył wydział ekonomiczno-prawny Uniw. Poznańskiego; w czasie okupacji studiował na tajnym Uniw. Ziem Zachodnich w Warszawie. Jako żołnierz AK walczył w powstaniu warszawskim. Po wojnie mieszkał w Poznaniu, był dyrektorem teatru lalek "Marcinek", pracował w TV, prowadził na uniwersytecie wykłady o estetyce teatru (1963-64). Od 1964 r. w Warszawie. Debiutował w 1939 r. opowiadaniem o XVII-wiecznym Gdańsku Dzień nad Motławą. Pisał dużo (zostawił kilkadziesiąt książek), podejmował różne tematy. Fabuła jego utworów jest nasycona realiami życia codziennego, akcja toczy się zarówno w znanym czytelnikom środowisku, jak i w egzotycznych portach. P. kreuje wiarygodne portrety bohaterów - często ludzi nieszczęśliwych, samotnych, skrzywdzonych przez los (t. opowiadań Suita w tonacji moll, 1958). P. podejmował tematy społ. (Drabina Jakubowa, 1964, utwór o rozpadzie odwiecznego porządku na wsi; Krzyżówka, 1971, historia człowieka skazanego niesprawiedliwym wyrokiem), psychol. (t. opowiadań Potop odwołany, 1962), pisał o morzu (powieść Lądy nieuniknione, 1964; zbiory opowiadań Wielkie wody, 1969; Pełny wiatr, 1987). Najlepsze utwory P. to Wyspiarze (1962, powieść o autochtonach Ziemi Krajeńskiej, ich konfliktach z Niemcami i odrzuceniu po 1945 r.), Czas tworzenia (1970, powieść o wpływie sztuki na kształtowanie się postawy człowieka), Smuga blasku (1982, powieść z życia J. Conrada), t. opowiadań Tamta jesień (1967, nagroda na międzynarodowym konkursie lit. w Tokio). P. jest także autorem powieści satyr. Wielki zgiełk (1972), słuchowisk i sztuk teatr. (m.in. Powrót taty, 1969), esejów (Okno dziwów, 1966; Plemię Herostratesa, 1969; Szkice bałtyckie i inne, 1971; Inspiracje conradowskie, 1987) oraz książek wspomnieniowych Kepi wojska francuskiego (1973) i Smutne pół rycerzy żywych (1988). Opracował też antologię wierszy Poeci i morze (1969).