(1841-43, wyd. anonimowe - Paryż 1843)
profetyczny poemat Z. Krasińskiego, poprzedzony wstępem zawierającym credo autora: przeznaczeniem narodu pol. jest chrystianizacja polityki, uwolnienie świata od gwałtu i przemocy, przywrócenie Bożego ładu ( mesjanizm). Utwór przepowiada rychłe "przewcielenie" ludzkości przez wolę i czyn. W to proroctwo wpisuje się autorska deklaracja: "Zgińcie me pieśni - wstańcie czyny moje". Narrator - wygnaniec z ziemi ojczystej rozmawia z duchami przodków. Duch Hetmana (Czarnieckiego) przestrzega przed obwinianiem przeszłości o stan świata. Idealizacji obrazu Polski, wizji jej przyszłych triumfów towarzyszy idealizowany obraz miłości. Kochanka (D. Potocka) zamienia się w Beatrycze i mistyczną Siostrę, przemieniającą rzeczywistość w "świat ideału".