(1912-90)
prozaik, eseista. Członek zespołu redakcyjnego tygodnika "Kuźnica" (1945-49), współpracownik tygodnika "Świat" (1953-68), autor cyklu felietonów Niebieskie kartki drukowanego na jego łamach (1956-67). Debiutował minipowieścią Szczury (1932) będącą studium kompleksów i wyobcowania młodego człowieka z prowincji. Twórczość przedwojenna R. to rodzaj szkiców powieściowych, m.in. Żołnierze (1933), Niekochana (1937, film 1965), Lato (1938), mocno osadzonych w realiach środowiska, utrzymanych w nurcie prozy psychol. Życie zbiorowości żołnierskiej demaskuje R. w pozycji Doświadczenia (1939). Utwory te, pisane w konwencji reportażu, łączą wątki autobiograficzne z fikcją lit. Do analizy stanów uczuciowych człowieka powracał w swojej późniejszej twórczości, m.in.: Pałeczka (1950), Krowa (1959), Pył miłosny (1964), Teksty małe i mniejsze (1971). Istotną pozycję w pisarstwie R. zajmuje cykl Epoka pieców, na który składają się opowiadania: Szekspir (1948), Ucieczka z Jasnej Polany (1949), Żywe i martwe morze (1952), Złote okna (1956). Utwory wyrosłe z doświadczeń wojenno-okupacyjnych są świadectwem martyrologii ludności żyd. Problematykę żyd. porusza R. także w zbiorach opowiadań m.in. Narzeczony Beaty (1961), Kupiec łódzki (1963), Wspólne zdjęcie (1967). W późniejszym okresie twórczości najważniejsze pozycje to opowieść o A. Słonimskim Rogaty warszawiak (1981), wspomnienia Krakowskie Przedmieście pełne deserów (1986), Teatr zawsze grany (1987), szkice Sto lat temu umarł Dostojewski (1989).
- Rudnicki Adolf, (1912-90)
- RUDNICKI, Konrad (ur. 1926)
- RUDNICKI, Adolf (1912-90)