Pieśń II z księgi I J. Kochanowskiego. Składa się z 2 części. I zaczyna się wykrzyknieniem - wyrazem radości z powodu nadejścia wiosny po smutnej zimie. Obraz harmonii w naturze wprowadza do II części, zawierającej ponadczasową humanistyczną refleksję nad szczęściem, które jest udziałem tylko człowieka żyjącego w stanie wewn. ładu. Ludzie o czystym sumieniu czują się wolni i radośni; tych, których dręczą wyrzuty sumienia, nic nie rozweseli. Do szczęścia nie są potrzebne bogactwa - "dobra myśl" służy uczciwym, nie zamożnym.
Serce roście
Literatura polska