(1858-1945)
pisarz. Wydalony z gimnazjum za socjalistyczną działalność konspiratorską, wiedzę lit. zdobywał jako samouk. W 1879 r. skazany na osiedlenie się na Syberii, do kraju wrócił dopiero w 1904 r. Żołnierz Legionów, gorący zwolennik J. Piłsudskiego. Prezes ZZLP i PAL (1933-39). Bogaty życiorys zesłańca, podróżnika i żołnierza znalazł odbicie w twórczości. Utwory z czasów zesłania to powieść Na kresach lasów (1894), dzieło etnograficzne Dwanaście lat w kraju Jakutów (1900) i nowele jakuckie w zbiorze W matni (1897). Wrażenia z Kaukazu opisał w przygodowej powieści dla młodzieży Risztau (1899). Kolejne pozycje to opowiadania Powrót (1903), Powieści chińskie (1903) i powieść Ucieczka (1904). Wynikiem podróży były także reportaże Na Daleki Wschód (1904) i studium krajoznawcze Korea (1905), opowieść o koreańskiej tancerce Ol-Soni Kisań (1906) i zbiór opowiadań stylizowanych na orientalizm Z fali na falę (1910). W bogatym dorobku S. są także wątki martyrologiczne, np. opowiadanie Być albo nie być (1909); cykl powieściowy W szponach (1918), Łańcuchy (1919) i Topiel (1921). Jest też autorem zbiorów Bajki (1910) i Bajki o żelaznym wilku (1911) oraz dwuczęściowej powieści hist. Beniowski (1916) i Ocean (1917). Liczne wspomnienia opisał m.in. w Ciupasem na Syberię (1926), w zbiorze Droga do wolności (1939) oraz w Pamiętnikach. Powieści przygodowo-polit. to m.in. Miłość samuraja (1926) i Dalaj-Lama (1927). Twórczość S. charakteryzuje otwarty stosunek do obcych kultur prezentowanych z bogactwem szczegółów, piękne opisy krajobrazów oraz oryginalność i egzotyka tematów.
- Sieroszewski Wacław, pseud. Sirko, (1858-1945)