(1943)
wiersz K. K. Baczyńskiego. Rozpoczyna się beznamiętnym stwierdzeniem faktu przemijania wszystkiego. W zatrzymanym czasie i ograniczonej przestrzeni dokonuje się proces samopoznania podmiotu mówiącego (spojrzenie na siebie): stwierdzenie wewn. dezintegracji. Mówiący widzi w sobie 4 różne osoby: kochającą (szczęśliwą, dumną), nienawidzącą (okrutną, nieczułą), cierpiącą i przyjmującą z pokorą swój los - śmierć.
- spojrzenie, zakochać się od pierwszego...
- SPOJRZENIE,
- spojrzeć, (ja) spojrzę przez okno...