(zm. 1591)
humanista, pisarz, pedagog. Francuz ur. w Tonneville. Po ukończeniu humanistycznego kolegium w Lozannie zamieszkał w Genewie, gdzie był uczniem Kalwina. W 1549 r. działacze kalwińscy sprowadzili go do Polski. Z czasem spolonizował się, przybrał nazwisko Stojeński, ożenił się z Polką. Jego synowie zostali nobilitowani w 1591 r. Kilkakrotnie przerzucał się z kalwinizmu na arianizm. Żywo uczestniczył w polemikach rel. Nauczyciel, potem kierownik szkoły w Pińczowie. Współtwórca programu zreformowania jej na wzór kolegium w Lozannie (m.in. wprowadził jęz. ojczysty) i tzw. Urządzenia (Gymnasii Pinczoviensis institutio) - I ustawy szkolnej w Polsce. Jeden z autorów Biblii brzeskiej. Napisał I gramatykę pol. (Polonicae gramatices institutio) - wyd. w 1568 r. u Wirzbięty w Krakowie. Przykłady czerpał z wyd. w 1558 r. Wizerunku żywota człowieka poczciwego M. Reja. W dedykacyjnym tekście do A. Dycza (humanisty i działacza reformacyjnego) twierdził, że istniejące w jęz. pol. określone i stałe prawa gramatyki sprawiają, iż nauka polszczyzny jest nietrudna i przyjemna.
- STATORIUS-STOJEŃSKI, Piotr (?-1591)