(1909-84)
Poetka, dramatopisarka. Studiowała polonistykę na UW. Przed wojną pracowała w Związku Nauczycielstwa Polskiego, była redaktorką "Małego Płomyczka". W czasie wojny mieszkała w Warszawie; brała udział w życiu konspiracyjnym. W l. 1946-50 kierownik lit. Państwowego Teatru Młodego Widza w Krakowie. Debiutowała tomem Wiersze i proza (1936). Następny tom: Liryki zebrane, ukazał się dopiero w 1958 r.
W poezji Świrszczyńskiej często pojawiały się refleksje nad starzeniem się, przemijaniem, śmiercią. Pisała wiersze proste, nastrojowe, wykorzystujące awangardowe techniki obrazowania. Najwięcej utworów Świrszczyńskiej powstało w l. 70. Wydała wtedy: Wiatr (1970), Jestem baba (1972) - obraz uczuć i przeżyć oraz społ. konsekwencji bycia kobietą, Budowałam barykadę (1974) - zapis wspomnień z powstania warszawskiego, i Szczęśliwa jak psi ogon (1978) - zabarwione autoironią wiersze o starości i samotności. Pośmiertnie ukazał się zbiór Radość i cierpienie (1985).
W dramatach nie osiągnęła poetka takiego poziomu jak w liryce. Przed wojną napisała Odezwę na murze - sztukę o strajku robotniczym w 1885 r., w czasie wojny Orfeusza (1943) - przypowieść o życiu i śmierci, w 1947 r. Strzały na ulicy Długiej (o akcji pod Arsenałem) i w 1963 r. Śmierć w Kongo. Stworzyła też libretto opery Hagith. Była autorką wierszy i opowiadań dla dzieci, m.in. Arkona, gród Świętowida (1946), Farfurka królowej Bony (1947), Historie z dawnych lat (1972). Zmarła 30 września 1984 w Krakowie.
- ŚWIRSZCZYŃSKA, Anna (1909-84)
- Świrszczyńska Anna, (1909-84)