(1820)
najwybitniejsza sielanka K. Brodzińskiego, ogłoszona w "Pamiętniku Warszawskim", inna niż dotychczasowe. Autor wyidealizował wieś, przedstawił ją jako krainę szczęśliwości i harmonii, nieskażoną cywilizacją. Zrezygnował jednak z pasterskiej ornamentyki. Jego bohaterowie, zachowujący (dzięki kontaktowi z przyrodą) szczerość i prostotę, to postaci rzeczywiste, ukazane na tle barwnie opisanych obrzędów. W utworze pojawiają się lud. przyśpiewki i lokalne zwroty. Wieś w W. jest równocześnie prawdziwa i wymyślona. Jej ład przeciwstawia się chaosowi historii (przywołanie we wspomnieniach powstania kościuszkowskiego). W. adaptowano na scenę, tłum. na jęz. niem., czes., bułg., przez ponad 100 lat uważano za arcydzieło poezji idyllicznej.