(1910-75)
historyk i krytyk lit., eseista. Po ukończeniu studiów na UJ był stypendystą Funduszu Kultury Narodowej w Belgii i Francji. Od 1948 prof. UJ, od 1952 członek PAN, współzałoż., a później (1953-71) dyrektor IBL, w l. 1945-50 red. naczelny mies. "Twórczość", aktywny w życiu publicznym. Był mistrzem eseju, wybitnym analitykiem zjawisk lit., podkreślał związek lit. z innymi dziedzinami sztuki, np. malarstwem, cechowała go wyjątkowa wrażliwość na wartości artyst. Był człowiekiem niesłychanie pracowitym, dzień z książką zaczynał zwykle o piątej rano, co tłumaczy ponad 950 pozycji bibliograficznych jego prac. W kręgu zainteresowań W. poczesne miejsce zajmowała lit. romantyczna i młodopolska. Już przed wojną opublikował wiele artykułów, debiutem książkowym była rozprawa Cyprian Norwid, poeta i sztukmistrz (1948). Wśród ważniejszych publikacji należy wymienić: Pogranicze powieści (1948), Legenda i prawda "Wesela" (1950), Matejko i Słowacki (1953), Modernizm polski (1959), Rzecz wyobraźni. Szkice o poezji współczesnej (1953), Pan Tadeusz. Studia o poemacie. Studia o tekście (t. 1-2, 1963), Różewicz parokrotnie (1977), Nowe i dawne wędrówki po tematach (1978), Reymont, czyli Ucieczka do życia (1979), Odeszli (1983). W dorobku W. znajduje się również duży zbiór esejów dotyczący l. 1939-45 Życie na niby (1957), jego talent lit. zaznaczył się również w Opowiadaniach (1978), których kanwę stanowią zdarzenia i odczucia lat dzieciństwa i czasów okupacji, oraz w znakomitych pastiszach i parodiach Duchy poetów podsłuchane (1959). Z prac edytorskich W. należy wymienić antologię Z lat wojny. Poezja polska 1939-45 (1945) i Utwory zebrane (1961) poezji K. K. Baczyńskiego.
- Wyka Kazimierz, (1910-1975)
- WYKA, Kazimierz (1910-75)
- WYKA, ( Vicia )