wiersz L. Staffa ze zbioru pod tym samym tytułem (1932), w którym kunsztowny opis wieczornego krajobrazu tworzy atmosferę ładu i spokoju wewn., bo w takiej ciszy wieczornej "rośnie wyzwolona dusza". Wysokie drzewa są dla autora źródłem poet. inspiracji, ich piękno i dostojność skłaniają do snucia lir. refleksji, dostrzeżenia pięknej kolorystyki brązu zachodu, do chłonięcia obok barwy dźwięku i zapachu, którym jest określana woda (zabieg synestezji), uruchomienia elementów krajobrazu (animizacja), naśladowania dźwięków (onomatopeja). Artysta podkreślając związek z naturą daje wyraz przekonaniu o życiodajnym jej wpływie na życie człowieka. Podkreśleniu podziwu dla piękna przyrody służy kompozycyjna klamra utworu: "O, cóż jest piękniejszego niż wysokie drzewa". Klasyczna forma utworu doskonale wyraża postawę kontemplacyjną.
- wysoki, wysoki gmach, wysoka...
- las, zbiorowisko roślinne,...
- mamutowiec, igły mamutowca, zachwycać...