(awangarda wileńska)
grupa poetów w obrębie drugiej awangardy (m. in. T. Bujnicki, Cz. Miłosz, J. Zagórski, A. Rymkiewicz, J. Putrament), studentów U. Wil., skupionych przy Kole Polonistów. Po raz pierwszy wystąpili na wieczorze poetyckim "Najmłodsze Wilno literackie" (I 1931). W IV 1931 r. założyli pismo "Żagary". Program grupy wyrastał z krytycznej oceny rzeczywistości. Literatura - zdaniem żagarystów - powinna być narzędziem przebudowy świata przez organizowanie psychiki człowieka i społeczeństwa ( J. Zagórski: "przekształcać rzeczywistość zastaną w rzeczywistość następną"; Cz. Miłosz: "Urobić taki typ człowieka, jaki ze względów społecznych jest w najbliższej przyszłości potrzebny"). Estetyczne aspekty sztuki schodziły w programie Ż. na drugi plan. Żagaryści wprowadzali do poezji problematykę społ., polit. i ekonomiczną. Rezygnowali z emocjonalności na rzecz "dyktatury intelektu" (Cz. Miłosz). Sięgali po publicystyczne środki wyrazu, zbliżali język poezji do języka prozy. Ich krytycyzm wobec współczesności ujawniał się często w postawach katastroficznych, a radykalizm poglądów polit.-społ. decydował o odrzuceniu poezji Skamandra. Za najbliższą sobie, ale już niewystarczającą tradycję uznali twórczość awangardy krakowskiej. Akceptowali jej racjonalizm, zasadę dyscypliny i rygoru, ale odrzucali przyznanie pierwszeństwa problemom artyst. Instrumentalne traktowanie poezji prowadziło do poetyki konkretu, mówienia wprost. Z upływem czasu coraz wyraźniej ujawniała się niejednolitość grupy. Tworzący ją poeci odwoływali się do różnych tradycji (klasycyzm, romantyzm, symbolizm), prezentowali różne orientacje społ.-polit. - szczególnie po r. 1939.