(Teatrzyk Zielona Gęś)
krótkie groteskowe scenki dramatyczne K. I. Gałczyńskiego, drukowane w "Przekroju" w l. 1946-50. Dowcipnie, posługując się żartem (Nieśmiały petent), parodią (Dymiący piecyk), czarnym humorem (Potworny wujaszek), poeta ośmieszał narod. przywary, typowe postawy społ., nawyki. Scenki ukazywały zjawiska łatwe do zaobserwowania w codziennym życiu. Czasem kończyły się żartobliwym morałem (Nieśmiały petent). Często miały wyłącznie charakter zabawy, dowcipu (Pozytywny góral, Żarłoczna Ewa, Hamlet). W "najmniejszym teatrzyku świata" pojawiali się stali aktorzy: ludzie (poetka liryczna Hermenegilda Kociubińska, prof. Bączyński, Alojzy Gżegżółka), ekscentryczne zwierzęta (Zielona Gęś, pies Fafik) i przedmioty (piecyk, dzwony, kurtyna, która np. "spadała i zabijała się na miejscu"). Szczególny klimat scenek (wyczuwalna pobłażliwość dla ludzkich wad, absurdalny humor) zyskał im wielu zwolenników. Po ataku na Gałczyńskiego podczas warszawskiego zjazdu ZLP (1950) zaprzestano druku Teatrzyku. Z. G. odkryły na nowo teatry studenckie w połowie l. 50.