(techn.)
urządzenie ratownicze do automatycznego wyrzucania pilota i innych osób załogi z samolotu zagrożonego katastrofą (wyposażone w spadochron); po raz pierwszy wykorzystane 1942 w niem. myśliwcu eksperymentalnym Me 262, zmodyfikowane i udoskonalone 1943 przez szwedzką firmę SAAB (w samolocie saab 21); wprowadzone do produkcji seryjnej w kwietniu 1945 w niem. heinkelach He 162 (kilka miesięcy wcześniej niż w Królewskich Szwedzkich Siłach Powietrznych).