(hist.)
machina miotająca stosowana przez starożytnych Greków i Rzymian do wyrzucania pocisków (wielkich strzał, włóczni, kamieni) na odległość do kilkuset metrów. Pocisk wyrzucany był za pomocą cięciwy, napinanej przy użyciu korby, funkcję łuku pełniły dwa drążki drewniane zamocowane w wiązkach strun - wykonanych z jelit zwierzęcych, włosia lub włókien roślinnych - skręconych z odpowiednią siłą. Kierunek lotu pocisku nadawany był za pomocą prowadnicy, po której pocisk przemieszczał się w pierwszej fazie ruchu.