jedna z najczęstszych chorób ośrodkowego układu nerwowego, o charakterze przewlekłym; występuje u ludzi młodych, przeważnie między 20 a 40 rokiem życia; istotą choroby jest rozpad osłonki mielinowej włókien nerwowych i powstawanie w tych miejscach blizn glejowych, niszczących włókna nerwowe; geneza choroby nie wyjaśniona, przypuszcza się, że dochodzi do reakcji autoagresyjnych osłonek mielinowych, a wyzwolenie tych procesów może być wynikiem działania wirusa; w przebiegu choroby okresy samoistnej poprawy i nawrotów; objawy: niedowład, a niekiedy porażenie kończyn, drżenie zamiarowe, mowa skandowana, zaburzenia wzroku; częste pozagałkowe zapalenie nerwu wzrokowego; w Polsce ok. 60 tys. chorych.
ZAWROTY GŁOWY, DEMIELINIZACJA, DEMIELINIZACYJNE CHOROBY, NIEMOC PŁCIOWA, CHARCOT Jean Martin, AKSON, PARAPLEGIA, DRŻENIE
- PRIAPIZM, ciągotka
- DEMIELINIZACYJNE CHOROBY, choroby ośrodkowego...
- BALDACCI, David (ur. 1960)