wyróżniana przez wzrok właściwość przedmiotów, zależna od ich struktury fiz.-chem., sposobu absorbowania i odbijania promieni świetlnych przez powierzchnię przedmiotu, charakteru samego światła, od właściwości powietrza i od otoczenia (refleksy); w istocie doznania wzrokowe są wywoływane przez promieniowanie elektromagnetyczne (świetlne) emitowane lub odbijane przez przedmioty pobudzające receptory siatkówki oka; w widmie światła białego wyróżnia się 7 barw prostych (zasadniczych): czerwona, pomarańczowa, żółta, zielona, błękitna, indygo i fioletowa; każdej z barw prostych odpowiadają określone długości fal; każdą z b. charakteryzuje odcień, czyli kolor, stopień jasności (lub jaskrawości), stopień nasycenia, czystość; w malarskiej teorii barw wyróżnia się 3 podstawowe b.: czerwoną, żółtą i niebieską, które zmieszane w odpowiednich proporcjach tworzą wszystkie inne kolory; rozróżnia się b. ciepłe (o największej długości fal: czerwona, żółta, pomarańczowa) i b. zimne (o najkrótszej długości fal: niebieska, zielona, fioletowa). Podstawy nauk. teorii b. stworzyli: I. Newton, J.C. Maxwell, H.G. Grassman, T. Young (twórca teorii b., podał triadę b. prostych); w średniowieczu stosowane w celu identyfikacji społecznej i narodowej, z czasem ich specyficzna kombinacja stała się jednym z symboli państwa - barwy państwowe; współcześnie przypisywane np. biały - monarchistom; czarny - anarchistom; czerwony - lewicy; niebieski - demokratycznej prawicy; zielony - obrońcom przyrody i ludowcom; żółty - papieski.
KOLOR, BARWIENIE WŁÓKIEN