Cl, chlorum
gazowy pierwiastek chem. należący do grupy fluorowców; liczba atom. 17, masa atom. 35,453; temp. topn. -100,99°C, temp. wrzenia -34,6°C, gęstość 3,214 g/l (0°C); ch. ma dwa izotopy trwałe: 35Cl 37Cl; jest żółtozielonym gazem, działającym drażniąco i żrąco na drogi oddechowe, silnie trujący; użyty w I woj. świat. jako gaz bojowy; b. aktywny chem.; występuje w postaci cząsteczek dwuatomowych Cl2; reaguje bezpośrednio prawie ze wszystkimi pierwiastkami, tworząc chlorki; reaguje wybuchowo z wodorem pod wpływem światła tworząc chlorowodór; ważne znaczenie mają sole, pochodne tlenowych kwasów ch. (podchloryny, chloryny, chlorany, nadchlorany); w przyrodzie występuje w postaci chlorków tworzących minerały (gł. halit NaCl, czyli sól kamienna i sylwin KCl) oraz w wodzie morskiej i niektórych wodach mineralnych; ch. otrzymuje się przez elektrolizę wodnych roztworów chlorku sodu; ch. gazowy lub w postaci wody chlorowej jest używany do dezynfekcji wody, bielenia (np. lnu, bawełny, masy papierniczej i in.), otrzymywania chloropochodnych związków org., kwasu solnego i innych związków; ostatnio do w/w celów szeroko stosowany jest jeden z jego czterech trwałych tlenków, mianowicie ClO2, będący silnym utleniaczem.