Zn, zincum
pierwiastek chem. należący do grupy cynkowców; l. atom. 30, m. atom. 65,39, temp. topn. 419,5°C, temp. wrz. 907°C, gęstość 7,13 g/cm3; posiada pięć izotopów trwałych, kilka odmian alotropowych, układ heksagonalny; srebrzysty, aktywny chem. metal; w temp pokojowej jest kruchy, w zakresie temp. 100-200°C staje się kowalny i można go walcować; występuje w przyrodzie; do najważniejszych jego minerałów należą: blenda cynkowa ZnS (sfaleryt) i smitsonit ZnCO3; otrzymywany przez redukcję tlenku cynku węglem; stosowany do wyrobu blachy i powlekania przedmiotów żelaznych, składnik wielu stopów (np. mosiądzów, tombaków, brązów), do wyrobu suchych i mokrych ogniw galwanicznych (ogniwo Léclanché'a, Daniella, Volty, Clarka) oraz akumulatora srebrowo-cynkowego, a także jako reduktor, np. do otrzymywania srebra i złota z ich cyjanokompleksów.