grupa materiałów wybuchowych kruszących zawierających powyżej 10% nitrogliceryny i innych ciekłych azotanów organicznych (np. nitroglikol) zastępujących częściowo nitroglicerynę w celu obniżenia temp. krzepnięcia. Ładunki wybuchowe uzyskuje się przez nasączenie tymi substancjami tzw. absorbentów: ziemi okrzemkowej lub innych substancji mineralnych (np. miki), bawełny kolodionowej, mączki drzewnej, węgla drzewnego itp. W celu ułatwienia spalania absorbentu dodaje się nośniki tlenu, azotany: sodu, potasu, amonu. Pierwszy d. otrzymał 1866 chemik szwedzki A. Nobel. Materiał ten zawierał 75% nitrogliceryny i 25% ziemi okrzemkowej, miał konsystencję plastycznej masy, był nieodporny na działanie wody i zamarzał już w temp. +8°C. Współczesne d. są wrażliwe na uderzenie, tarcie i podwyższoną temperaturę; produkuje się je w postaci lasek, a do zainicjowania eksplozji stosuje się spłonki albo detonatory. D. stosuje się głównie w kopalniach, przy budowie tuneli i pracach podwodnych.
- GÓRNICZE MATERIAŁY WYBUCHOWE, materiały wybuchowe...