(fiz.) właściwość niektórych układów drgających polegająca na niezależności częstotliwości drgań (stały okres drgań) od zmian amplitudy. I. wahadła został odkryty 1583 przez Galileusza, a 1673 Ch. Huygeus udowodnił, że każde wahadło grawitacyjne wykazuje i., gdy amplituda drgań (wahań) jest mała w stosunku do długości wahadła. Zjawisko i. wykorzystuje się od wieków w konstrukcjach regulatorów zegarowych.
- izochronizm drgań, charakterystyczna cecha...
- drgania harmoniczne, (ruch drgający prosty)...