Pd, palladium
pierwiastek chem. należący do grupy niklowców; liczba atom. 46, masa atom. 106,42, temp. topn. 1552C, temp. wrz. 2927C, gęstość 12,02 g/cm3; posiada sześć izotopów trwałych; srebrzystobiały, kowalny i ciągliwy, szlachetny (bierny chem.) metal ciężki; odporny na działanie zasad, kwasów nie utleniających i czynników atmosf.; ulega działaniu kwasu azotowego (V) i wody królewskiej; w przyrodzie występuje razem z platyną rodzimą w postaci stopów lub z innymi platynowcami, b. rzadko w minerałach (braggit); stosowany jako katalizator, filtr do oczyszczania wodoru, a w stopach z innymi metalami w dentystyce, do wyrobu styków elektr., drutu oporowego i in.; odkryty 1803 przez W. Wollastona.
WOLLASTON, PLATYNA, Pd, BIAŁE ZŁOTO, PLATYNOWCE, LUT, PALLADIUM, OKLUZJA