(techn. 1)
radziecka i ros. rakieta nośna, stosowana do umieszczania w kosmosie obiektów o dużych masach, konstruowana w wersjach 2-, 3- i 4-stopniowej; za pomocą rakiet P. wysyłano m.in. satelity badawcze Proton, łącznościowe Ekran i Gorizont, niektóre z serii Kosmos, stacje orbitalne Salut i Mir, niektóre sondy księżycowe Zond i Łuna, próbniki międzyplanetarne Wieniera, Mars, Wega; eksploatowana od 1965, uznawana za jeden z najbardziej niezawodnych środków transportu kosmicznego.