(mat.)
figura geometryczna ograniczona powierzchnią stożkową o wierzchołku S oraz płaszczyzną nie przechodzącą przez wierzchołek S; część powierzchni stożkowej zawarta między wierzchołkiem S a podstawą s. nazywa się pobocznicą s.; w szczególnym przypadku, gdy podstawa s. jest kołem, a rzut wierzchołka S na podstawę s. leży w środku O tego koła, to s. nazywa się s. kołowym prostym; odcinek SM (gdzie M - dowolny punkt okręgu podstawy kołowej) nazywa się tworzącą s.; objętość s. kołowego V=(1/3)πr2h, pole powierzchni bocznej Sb=πrl, gdzie r - promień podstawy, l - długość pobocznicy SM, h - wysokość s.; dla ściętego s. kołowego prostego objętość V'=(1/3)π[(R+r)2-Rr]h, a pole pow. bocznej S'b=π(R+r)l, gdzie r, R - promienie obu podstaw, h - wysokość, l długość pobocznicy.