należący do grupy jęz. germańskich, spokrewniony z jęz. fryzyjskim i holenderskim; urzędowy w bryt. Wspólnocie Narodów, poza W. Brytanią obowiązuje m.in. w Australii, Kanadzie, N. Zelandii, USA, RPA; wywiera dominujący wpływ na współcz. kulturę światową; język międzynarodowych konferencji, nauki i techniki; ok. 400 mln mówiących; znajomość j. ang. z końcem XX w. stała się swoistym testem świadczącym o zaawansowaniu cywilizacyjnym społeczeństw; i tak np. 2004 znajomość j. ang. deklarowało 87% Holendrów, 85% Szwedów, 83% Duńczyków, ale tylko 25% Polaków (gorszą znajomością legitymowali się Węgrzy, Hiszpanie i Czesi); dla porównania do znajomości j. niem. przyznawało się 12% Europejczyków (nie licząc obywateli Austrii i Niemiec), a do j. franc. 11% Europejczyków (pomijając mieszk. Francji i Belgii); fazy rozwojowe j.a.: 450-1150 okres staroang. (niewiele różniący się od germańskiego), 1150-1450 okres średnioang. zaznaczający się wpływ j. franc. i skandynawskich, od końca XV w. nowoangielski z dominacją dialektu londyńskiego.
- język anielski, „język angielski –...
- GERMAŃSKIE JĘZYKI, grupa używanych przez...
- JĘZYKI ŚWIATA, liczbę istniejących...