(gr. charis = łaska) dział dogmatyki teologii chrześc. rozpatrujący zagadnienia łaski; na jej powstanie w II w. miała wpływ polemika Ireneusza z Lyonu, Tertuliana i Orygenesa z gnostycyzmem; rozwój ch. wiązał się m.in. z chrystologią (Grzegorz z Nyssy, Atanazy Wielki), nauką o Duchu św. (Bazyli Wielki, Jan Damasceński) i chrześc. myślą antropologiczną (Augustyn, Grzegorz Wielki, Tomasz z Akwinu).
CHARYTOLOGIA
Nauki społeczne i humanistyka