jej początki datuje się na okres Starego Państwa (ok. 2850-2052 p.n.e.); podstawową formą są inskrypcje hieroglificzne hieratyczne i demotyczne na stelach i komorach grobowych lub na ostrakonach i papirusie; rozkwit przypada na czasy Średniego Państwa (ok. 2052-1570 p.n.e.): zbiory zaklęć, formuł magicznych i modlitw poświęconych zmarłym; teksty ryte na ścianach komór grobowych piramid (tzw. Teksty piramid - Stare Państwo), sarkofagów (tzw. Teksty sarkofagów - Średnie Państwo) lub spisywane na papirusie i w formie zwojów wkładane do grobów (Księgi umarłych - Nowe Państwo); topograficzne opisy Państwa Umarłych, opis wędrówki słonecznej w tym Państwie (epoka Nowego Państwa). Literatura dydaktyczna: sentencje, przysłowia, zasady etyki i współżycia z ludźmi w formie sbojet (Nauka Kaigemuni, Nauka Hardżedefa, Nauka Ptahotepa). Zalążki lit. pięknej w epoce Starego Państwa; jej późniejszy rozwój owocował wierszami liryczno-epickimi (Pieśń harfiarza, Hymn do Nilu), tekstami dramatycznymi, opowieściami sadżi (Przygody Sinuheta, Rozbitek), opowiadaniami fantastycznymi i przyrodniczymi, bajkami (słynne Oko słoneczne). Liczne teksty historyczne: autobiografie, dokumenty życia państwowego, kroniki roczne obejmujące m.in. zwycięskie kampanie wojenne; piśmiennictwo naukowe (traktaty matematyczne, medyczne, geometryczne, astrologiczne) potwierdzają wysoką rangę nauk ścisłych w starożytnym Egipcie. W okresie panowania perskiego, greckiego i rzymskiego stopniowy zanik twórczości w języku rodzimym; od III w. n.e. rozwój lit. Koptyjskiej, od poł. VII w. - arabskiej.
- HELLENIZM, okres dziejów greckich...