materiał pisarski wytwarzany już w staroż. z włókien cibory papirusowej (Cyperus papyrus), rośliny rosnącej w delcie Nilu; wytwarzany początkowo ręcznie, od czasów Ptolemeuszy manufakturowo, gł. w Aleksandrii; wytwarzanie p. polegało na ułożeniu równolegle warstwy wąskich, pociętych wzdłuż, pasków łodyg cibory i przykryciu jej podobną warstwą poprzecznie; następnie obie warstwy nawilżano i ściskając prasą klejono, po czym uzyskany materiał suszono, wygładzano i przycinano, a gotowe arkusze sklejano w zwoje, zw. mendżat; do pisania na p. używano pióra z trzciny, zw. calamus, i specjalnego atramentu, kreśląc po ok. 40 znaków w kolumnach od prawej do lewej; zapisane p. rolowano, zaopatrując je w specjalne drążki, zw. umbilicus, ułatwiające czytającemu rozwijanie zwoju; p. znano już w III tysiącleciu p.n.e.; w Europie najdłużej używany (do XI w.) w kancelarii papieskiej; opis produkcji p. podał Pliniusz Starszy w swojej Historii naturalnej; najbogatsze zbiory p. znajdują się w Bibliotece Nar. w Wiedniu, British Museum, Bodleian Library w Oksfordzie i Bibliotece Egipskiej w Kairze.
CYPERUS PAPYRUS, WILAMOWITZ-MOELLENDORFF, PAPIROLOGIA, BAKCHYLIDES Z KEOS, EGIPSKIE PISMO, PAPIRUSÓW WILLA, EGIPSKI KANON W SZTUCE, KSIĘGI UMARŁYCH, ŁÓDŹ, EGIPSKIE MUZEUM