grecka szkoła filozoficzna, zał. 399 p.n.e. przez ucznia Sokratesa - Euklidesa z Megary; doktryna oparta na połączeniu koncepcji etycznych Sokratesa z poglądami eleatów na temat jedności bytu; prowadziła spory metodami dialektycznymi, dążąc do pokonania przeciwników niezależnie od słuszności prezentowanych poglądów; do perfekcji rozwinęła paradoksy; celowali w nich zwł. Eubulides z Miletu, Diodor Kronos, Zenon z Elei (np. autorstwa tego ostatniego: Jeżeli kłamca mówi, że kłamie, to kłamie, a zarazem mówi prawdę).
PARADOKSY STAROŻYTNYCH, EUBULIDES