zespół norm wydanych lub uznanych przez władzę państwową, których przestrzeganie zagwarantowane jest przez przymus państwowy; p. reguluje tylko zachowania ważne z punktu widzenia państwa, przestrzeganie norm p. państwo zabezpiecza wszystkimi dostępnymi sobie środkami, m.in. przymusem; p. składa się z norm ogólnych, ustanawianie zaś norm indywidualnych następuje w procesie stosowania prawa przez organy państwowe; całokształt norm prawnych obowiązujących w danym państwie tworzy system p., który stanowić ma jednolitą całość (zupełną i niesprzeczną); w zależności od sfery stosunków społ., jaką reguluje oraz metody regulacji prawnej, system p. dzieli się na gałęzie (działy, dziedziny); system p. polskiego obejmuje: p. państwowe (konstytucyjne), p. administracyjne, finansowe, karne, cywilne, rodzinne, pracy oraz p. procesowe (cywilne i karne); ze względu na sposób tworzenia p. wyodrębnia się systemy prawa stanowionego (np. na kontynencie europejskim, m.in. w Polsce) i systemy p. zwyczajowego (common law w Anglii, USA); obok p. istnieją w państwie inne rodzaje norm postępowania, które podobnie jak p. regulują zachowania się ludzi (normy obyczajowe, moralne, etyczne).
PRAWO
Nauki społeczne i humanistyka
SALICKIE PRAWO, KANONICZNE PRAWO, APLIKACJA, KACZMARCZYK, KARTA, ŚLIWOWSKI, ŚLUBOWANIE, SCZANIECKI, LEGALIZM, APARAT PAŃSTWOWY