(412–485)
grecki filozof, teolog, neoplatonista, autor komentarzy do Dialogów Platona, jeden z ostatnich dyrektorów ateńskiej szkoły neoplatońskiej; uważany za maga, wg swoich uczniów potrafił sprowadzać deszcz, zapobiegać trzęsieniu ziemi i uzdrawiać chorych; jako żarliwy wyznawca dawnych kultów szczególnie znienawidzony przez chrześcijan (czasowo wypędzony z Aten); w filozofii przyjął sokratejską metodę stawiania pytań; wg. P. Jedno (czyli przyczyna wszelkiego bytu) nie da się opisać, wysłowić i przekazać innym; możemy jedynie stwierdzić, że obejmuje źródło, z którego wszystko powstało i cel, do którego wszystko zmierza – a zatem jest jednością, którą najlepiej opisuje słowo dobro; z Jedna emanują kolejne sfery bytu: absolutnie uporządkowane królestwo liczb, rozum boży, dusza świata, wreszcie natura i wszechświat fiz.; z prac P. przetrwały Komentarze do dialogów Platona (m.in. Państwa, Timajosa, Parmenidesa), Elementy teologii (podsumowanie neoplatońskiej metafizyki) oraz prace z zakresu astronomii, matematyki i gramatyki.