religia politeistyczna, zbliżona doktryną, panteonem i formami kultu do innych rel. semickich; naczelnym bogiem był El (hebr. Elohim), któremu podlegały personifikujące zjawiska kosmiczne i biologiczne bóstwa, takie jak: Szamin (bóg nieba), Szamasz (bóg słońca), Jarich (bogini księżyca), Wenus Astarte (bogini miłości i gwiazdy), Jam (bóg morza), Hadad (bóg burzy i płodności), Adon (gr. Adonis, bóg wiosennej przyrody), Anat (bogini wojny i płodności), Mot (bóg śmierci i suszy), Reszef (bóg zarazy i ognia); wielu z nich było bóstwami opiekuńczymi fenickich miast-państw, np. Eszmun był czczony w Sydonie, Melkart w Tyrze, a Asztarte w Berytosie; kult sprawowano w świętych gajach, u źródeł rzek, na wzgórzach i w świątyniach; do form kultu należała m.in. prostytucja świątynna, cześć dla zmarłych i ofiary z dzieci (Mekart, Moloch); w rel. f. widać wpływy egipskie,oddziałała na rel. starożytnego Izraela, w okresie hellenistycznym poddała się wpływom greckim; rekonstrukcja wierzeń dokonana w XX w. dzięki odkryciom w Ugarit (Ras Szamra).
- FENICJANIE, ludność semicka żyjąca...
- Fenicjanie, lud w staroż., Semici,...
- Malta, (Repubblika ta’ Malta)...