politeistyczna religia Hetytów, stanowiąca zlepek wierzeń mezopotamskich, hatyckich i huryckich. Na czele panteonu stały bóstwa państwowe: bóg burzy - Teszub (wyobrażany jako byk lub jako stojący na byku brodaty mężczyzna z toporem lub maczugą w dłoni) i bogini słońca - Arinna; utożsamiani oni byli z hurycką parą bogów: Teszubem i Hebat. Czczono także powracającego do życia boga wegetacji Telipinu i lokalne bóstwa burzy oraz rozmaite opiekuńcze bóstwa słońca, gór, rzek i źródeł. Miasta i osady miały swego opiekuńczego ducha-geniusza, wyobrażanego jako jelenia. Boską cześć oddawano kamieniom z inskrypcjami. Bogowie wyrażali swą wolę za pośrednictwem wyroczni (odczytywanych np. z zachowania ptaków i z wnętrzności zwierząt) oraz snów. Król był najwyższym kapłanem; obrzędy w postaci modłów, procesji i licznych uroczystości świątecznych sprawowano w świątyniach i otwartych sanktuariach skalnych. W ofierze składano płody rolne, zwierzęta, a sporadycznie również ludzi; wyobrażenia bóstwa (posągi, przedmioty kultu) mógł oglądać wyłącznie kapłan. Zmarli byli grzebani w ziemi lub poddawani kremacji. Wiele z elementów r.H. przeszło do wierzeń staroż. Greków. Poznanie r.H. stało się możliwe dzięki odkryciu w 1915 przez B. Hroznego tekstów w języku hetyckim.
- HETYCI, lud indoeuropejski, który...