(arab. al-ķur`ān = czytanie, recytacja) święta księga muzułmanów, którzy wierzą, że zawiera ona słowa Allaha przekazane prorokowi Mahometowi za pośrednictwem anioła Gabriela; były mu one zsyłane nie od razu w całości, ale stopniowo (w latach 610-632). Pierwsi wyznawcy islamu przechowywali naukę Mahometa w pamięci, dopiero za jego następcy, kalifa Abu Bakra, podjęto próbę zredagowania K. Redakcja ostateczna sporządzona została za trzeciego kalifa, Osmana, i ta wersja obowiązuje w całym świecie islamu. K. składa się ze 114 rozdziałów zwanych surami, które nie zostały ułożone chronologicznie, ale według długości. Pierwsza sura jest najkrótsza, następne zostały uporządkowane od najdłuższej do najkrótszej (druga ma 286 wierszy, końcowe 5 i 3). Ogólnie dzieli się je na sury powstałe w Mekce (dotyczące gł. dogmatów religijnych) i w Medynie (zawierające regulacje dotyczące organizacji społeczności muzułmańskiej). K. zawiera nieraz bardzo dokładne przepisy kultowe i rytualne, a także przepisy prawa karnego i cywilnego. Wątki narracyjne dotyczą życia proroka Mahometa i postaci z Biblii. Uważany jest za arcydzieło lit. arabskiej, jako objawiony w j. arab. musi być recytowany w tym języku przez wszystkich wyznawców islamu, niezależnie od ich narodowości. Język K. to podstawa, na której oparł się rozwój klasycznego języka arabskiego; zwyczaj uczenia się go na pamięć wpływał na styl piszących w tym języku i był jedną z przyczyn jego ekspansji wśród nie-Arabów (Persów, Turków itd.).
ISLAMU PRAWO, BUCHARI, al-, BISMILLAH, MUSLIM, CHARYDŻYCI, SISTANI, FUNDAMENTALIZM, ERA MUZUŁMAŃSKA, SZAJCH, RAMADAN