(arab. Al-kuran = odczyt, recytacja)
święta księga muzułmanów, powst. od VII w. n.e. na terenach Azji iAfryki; uznana za natchnioną, zawiera prawdy objawione przez Allaha posłańcowi Mohammadowi (Mahometowi) za pośrednictwem archanioła Gabriela. Obejmuje nauki, przepisy izakazy, posiada sankcję religijną (5 filarów islamu: wyznanie wiary - szahada, modlitwa - salat, jałmużna - zakăt, post - saum, pielgrzymka do Mekki - hadżdż); kształtuje świadomość społ., etyczną, prawną, moralną iobyczajową kręgu kultury muzułmańskiej. K. jest źródłem inspiracji dla nauki, sztuki, filozofii, arcydziełem lit., wzorem doskonałości ipiękna, atakże stanowi podstawę badań nad hist. jęz. arab. Układ treści K. wyznacza porządek sur (rozdziałów) iwersetów pisanych zrytmizowaną prozą; pierwszej próby ustalenia chronologii K. dokonał wX w. Ibn an-Nadima zBagdadu wdziele Kitab al-fihrist; na jęz. pol. przeł. tę księgę J. Bielawski w1996.