(rel.)
całokształt praktyk i czynności sakralnych, stanowiący zewn. przejaw doktrynalnych treści danej religii; jedna z trzech (obok doktryny i organizacji) części składowych religii. W ewolucji k. występują trzy zasadnicze etapy: etap rytów - współistnienie prostych, spontanicznych czynności, nie połączonych w jednolity, zwarty system (pokłony, okrzyki, śpiewy); etap rytuału lub obrządku - rozbudowanie i powiązanie rytów w rygorystyczny system przy jednoczesnym powierzeniu czynności kultowych wyspecjalizowanym osobom (czarownikom, kapłanom); etap nabożeństwa - pojawienie się religijności indywidualnej. K. zaspokaja różne potrzeby jednostek i społeczności: emocjonalne (służy wyrażeniu uczuć religijnych), estetyczne (jest inspiracją dla twórczości artystycznej), integracyjne (wzmacnia więź wewnątrzgrupową i samoświadomość społeczności); poprzez k. realizują się także pewne normy i zasady moralne, wzorce postępowania i postawy wynikające z doktryny danej religii, stąd też k. ma oddziaływanie wychowawcze i kontrolne na daną społeczność. Mianem "k." określa się niekiedy religie na niskim szczeblu ich rozwoju (np. kulty przodków, zmarłych, planet i gwiazd); w k. często jego najwyższy etap (tzn. nabożeństwa) może współistnieć z pozostałościami etapów niższych (rytu i rytuału).