(łac. absolutus = zupełny, skończony, doskonały, nieograniczony)
w filozofii idealistycznej wieczna, niezmienna i nieskończona praprzyczyna, podstawa wszechświata, bóstwo; w znaczeniu potocznym niedościgły wzór. Za pierwszego filozofa, który użył nazwy "absolut" wobec Boga, uważa się Mikołaja z Kuzy. Metaforycznie: to, co zawiera w sobie rację własnego bytu, co jest bezwarunkowe, zupełne, prawdziwe i dobre samo z siebie. Filozoficznie: przeciwstawny relatywizmowi, przyjmujący, że prawda, dobro i piękno stanowią odrębne kategorie rzeczywistości, niezależne od subiektywnych nastawień jednostek, interesów grup społ. i dlatego niezmienne i stałe w świecie wartości moralnych.