w najszerszym znaczeniu - sztuka świadomie eliminująca formy znane z rzeczywistości (nie naśladująca jej ani też nie odwołująca się do jakichkolwiek symboli) na rzecz oddziaływania na odbiorcę poprzez grę linii, płaszczyzn, brył, kolorów czy faktury. Znana była już w czasach prehistorycznych, potem w Indiach, Chinach, u Celtów, Arabów i wielu innych kulturach. W sztuce współcz. pojawiła się na początku XX w. (l. 1906-09), zw. abstrakcjonizmem jako konsekwencja zapoczątkowanej w malarstwie europ. 2. poł.
XIX w. stopniowej rezygnacji z wątków tematycznych. W a.sz. wyróżnia się podstawowe nurty: a. absolutna, czysta - nic nie wyrażająca poza tym, co oznacza; są to współgrające ze sobą elementy plastyczne - kształty, barwy, faktura i in. wartości, których sens jest zawarty we wzajemnych relacjach; a. geometryczna - operująca formami geometrycznymi ( neoplastycyzm, konstruktywizm, op-art), wywodząca się z intelektualnej sztuki P. Mondriana, ruchu De stijl; a. organiczna, zw. również a. liryczną - będąca ekspresją wrażeń, emocji, doznań, operująca formami nieregularnymi ( informel, taszyzm, action painting).
- ABSTRAKCYJNA SZTUKA,
- NIEFIGURATYWNA SZTUKA,
- dzieło sztuki, 1) Teorie dzieła dopuszczają...