metoda komponowania, stosowana w różnych technikach, polegająca na celowo niedokładnym określaniu obrazu dźwiękowego w partyturze, zakłada współdziałanie wykonawcy przy odtwarzaniu utworu muzycznego i udział czynników przypadkowych. W muzyce współcz. termin ten pojawił się w latach 50. XX w. i oznacza postawę kompozytora wobec materiału dźwiękowego lub formy dzieła, np. gdy kompozytor świadomie zakłada swobodną interpretację zapisu dźwiękowego. Może to prowadzić do powstania różnych obrazów muzycznych na podstawie jednej kompozycji. Przykłady a. można odnaleźć w kompozycjach J. Cage’a, Ch. Wolffa, M. Feldmana. W muzyce polskiej a. stosowali m.in. W. Lutosławski, K. Serocki, B. Schaffer.
- teatr instrumentalny, sceniczna interpretacja...
- Lutosławski Witold, (1913-94)
- STOCKHAUSEN, Karlheinz (ur. 1928)