(łac. alienatio = oddanie, sprzedanie)
w socjologii wyobcowanie; w filoz. pogląd określający proces, w którym pewne wytwory człowieka (np. produkty pracy, instytucje społ., ideały) stają się niezależne od niego, obce, a nawet wrogie, stanowią samodzielną rzeczywistość nie poddającą się jego kontroli. Rezultatem procesów a. jest poczucie obcości jednostki wobec świata, wobec innych jednostek, także społeczeństwa pojętego jako ogół. Samotny i opuszczony człowiek stał się wolny, ale otacza go nicość, której się lęka. Takie rozumienie losów człowieka znalazło wyraz w lit., szczególnie w twórczości F. Kafki i w egzystencjalizmie XX w.