Reklama

Beethoven Ludwig van

(1770-1827)

kompozytor niem. flamandzkiego pochodzenia, pochodził z rodziny o tradycjach muzycznych, otrzymał staranne wykształcenie. Występował jako pianista wirtuoz m.in. u swojego protektora księcia K. Lichnowskiego, któremu poświęcił Sonatę patetyczną; występował na królewskich i książęcych dworach Europy. Około 1798 r. pojawiły się u B. objawy głuchoty, z którą z niezwykłą siłą woli usiłował walczyć, lecz około 1815 choroba znacznie pogłębiła się. B. był największym kompozytorem przełomu dwóch epok - klasycyzmu i romantyzmu. Wpłynął na rozwój muzyki całego XIX w.; komponował głównie muzykę instrumentalną fortepianową, kameralną i symfoniczną; rozwinął formę sonatową i wariacyjną, stworzył nowy typ muzyki programowej, tzw. uwerturę koncertową, poemat symfoniczny, zapoczątkował rozwój liryki fortepianowej. W zakresie kontrapunktu zerwał z barokową polifonią; stworzył nowy typ koncertu symfonicznego, a w muzyce rel. nowy typ mszy, tzw. mszę symfoniczną. Zmodyfikował orkiestrę symfoniczną i był pierwszym kompozytorem, który wprowadził oznaczenia wykonawcze. Jego muzyka jest wyrazem indywidualnej postawy artysty wobec życia i sztuki, subiektywna, niezależna, całkowicie wolna od konwencji. Cechuje ją charakterystyczna tonacja, bogata inwencja i urozmaicona harmonika oraz nowy rodzaj wariacji. Najpopularniejsze z 32 sonat to Księżycowa op. 27 i Appassionata op. 57 (nazwy nie pochodzą od kompozytora). Stworzył 9 symfonii, m.in. przełomową Eroikę i tzw. Pastoralną. Był także kompozytorem licznych koncertów, pieśni, utworów rel., do których należy m.in. Missa solemnis.

Reklama

Podobne hasła:

Encyklopedia Internautica
Reklama
Reklama
Reklama